Şiir / Rıdvan Sözener

İyi insanlar her zaman yenilmiştir.

Annesini görünce bir bebek

nasıl bırakırsa elindekileri. Gösterir bunu biraz.

Biraz da bir kuşun düşmesi uçup dururken

bir adamın bunu farketmesi...

Güzel insanlar her yerde yenilmiştir.

Gençkızların kırlardaki durumu anlatır bunu biraz.

Biraz da evdeki çiçeklerle dertleşen kadınlar...

Yenilmek iyidir

Her defasında daha güzel yenilmek arzusuyla.

Yenilmek güzeldir

Her defasında daha iyi yenilmek umuduyla.

Dergah Dergisi / Sayı 131

O Kendini Çağırınca / Cemil Yüksel

o kendini çağırınca

bahçenin yeşili seslenir ışıltılarla
boynuyla salınan çiçekler gibidir rüzgar

tam o vakit duvar dipleri
gölgesine saplamış parlaklıkla sarsılır.

huşu içinde yazılmış yazı ve

kabuklarını döken ağaç

okunması zor işaretler taşır
gecenin rengini emen saçlarına.

o kendini çağırınca

elma dilimi hatırlar, harf kelimeyi

yaprak ağacı, su dağı hatırlar

yüzüne doğrulmuş her ayna güneş gibi

damlatır mumu kenarından
tek başına sıcaklık kalır 
o kendini çağırınca

ne zaman göz göze gelinirse orada
dalınabilir uçsuz bir derinliğe 
sonsuz düşmek de yine gözlerden
sevgiden bir el tutmuş uzayı, 

işleye işleye çağırır köklerinden ormanı

binlerce kuşun sesi akşam üstüdür 

yamacı yankılanır kelimelerden

cennet milyon yılda durulmuş bir gök

deniz kendine bakıldığında hatırlar

güneşe doğru hangi iplerle çekildiğini

binlerce havalanmış doğan

bir resim için kurulmaz göğe

yırtıcı ve çeviktir açlık

uyan diye sarsar karanlığını

o kendini çağırınca.

Gidilmeyen Yol / Robert Frost

Sarı bir ormanda ikiye ayrıldı yolum,

İkisinden birden gidemediğim ve yoldaki

Tek yolcu olduğum için üzgün, uzun uzun

Baktım görene kadar birinci yolun

Otlar çalılar arasında kıvrıldığı yeri;

Sonra öbürüne gittim, o kadar iyiydi o da,

Ve belki çimenlik olduğu, aşınmak istediğinden

Gidilmeye daha çok hakkı vardı; oysa

Ordan gelip geçenler iki yolu da

Eş ölçüde aşındırmıştı hemen hemen,

Ve o sabah ikisi de uzanıyordu birbiri gibi

Hiçbir adımın karartmadığı yaprakların içinde,

Ah, başka bir güne sakladım yolların ilkini!

Ama bilerek her yolun yeni bir yol getirdiğini,

Merak ettim, başa dönecek miyim diye.

İç geçirerek anlatacağım bunu ben,

Nice yaşlar nice çağlar sonra bir yerde:

Bir ormanda yol ikiye ayrıldı, ve ben-

Ben gittim daha az geçilmişinden,

Ve bütün farkı yaratan bu oldu işte.

Çeviri: Selahattin Özpalabıyıklar

8 / Cemil Yüksel

bunların hepsini sen planladın değil mi?

bu yağmuru yağdırıp, bulutları çizdin koyu koyu

aramıza bir soğukluğu aldın koydun çok hızlıca

tek dokunuşla bira şişesinin kendini kırması gibi

bir yanıt ararken, tesadüf zihnin kaplıca suları
karşılıyor dünyaya çıktığı kaynağı.

sağanakta şemsiye altında üç kişi 

ıslanmak sadece bir kişi için imkansız

bazen sıtmalar tutar gibi olunur

bazen bazı duvar diplerini ısıtan küçük bir ilgidir

tramvaylarda birbirini özenle dinleyen

olgun çocuklar gibi

alıp yerleştirdin hemen ön koltuğa

giyinip çıkmış gibi kendine doğru yakınlığı

gözlerinden, kalbinden, dudaklarından çıkardın

kapkara ve kırmızı öpücüklerle iç yüzünü

bunların hepsini sen planladın değil mi?

bahar uzanmış gibi kollarından

sulara vapurlar gibi Kadıköy Karaköy arası

upuzun sekiz saat ıslanmış sessizlikten.

bölüp başlamak ortasından geceyi

küçülen bir hayal gibi tadıyoruz 
iki kulağın duymak için eğildiği dikkati.

kelimeleri dışarıda bırakan kabul

neşe katarak büyütüyor çiçeklerini

inanmıyorum buna, sen planladın değil mi?

Bir Adım / Cemil Yüksel

 

                                                                 Nusret’e, bir Nusret’i terk ettiği için,

kısa sakalından alıp sevinci saçlarına bulaştırıyoruz

bilmiyor kimse saçlarının ne kadar uzun olduğunu

üstünde elbiselerle taşıdığın siyah ve haki renkler

biraz dünyaya konulmuş bir dur işareti

kim yaklaşsa sesini arttıran siren biraz da

buluyor orada bırakıldığını ve incindiğini bakışlarla

sırf bunu duymamak için sızıyor zihnin gürültüsü

durmadan alıp götürüyor seni uğraşlara

tamirlerin, aletlerin ve insanların kaosuna

ne zaman varsan kelimesizliğe boşluktan oluyorsun

tedirginlikle buluşturuyor seslerin yokluğu gözlerini

o çocuk şekerin uzatılıp çekildiği bir ikirciklikle

kandırılmış, unutmuş bahsini kendini bırakmanın.

bahçenin içinde ne zaman bulsan zıplayan çiçekleri

orada sonsuzca durmaya koşmalı ayaklarını.

elleri başka başka gör

gözleri başka başka doku

kurmaktan kırıla kırıla, bulutla kendini

capcanlı yeşilliğin ağından.

kısa sakalından alıp sevinci saçlarına bulaştırıyoruz

bilmiyor kimse saçlarının ne kadar uzun olduğunu.

örüyoruz bir bulutu görünce yerlerde gezinen ayaklarımızı

bilmiyor kimse bir adım atınca bir dünya dönüşüne denk gelişimizi.

Bir Rüzgar Bir Dalga / Cemil Yüksel

kalınabilir, yarısı sulara gömülü gövdesiyle
bir deniz kıyısında, yarı ıslak yarı kuru bir canlı gibi.

bilmek istedikçe, dipleri eşeleyen huzursuzluk ve

her imdat daha bir aşağıya çeken

suları izle, sular gibi hatırla bırakmayı
bir rüzgar bir dalga ansızın gelip alacağı tutar.

Nilüfer / Cemil Yüksel

anlayış bulduğun güzel çiçek.

çamurlar içinde yüksel

ışığa ve kuvvete 
rengarenk buluştur bizi

hem derinde hem sığda

köklendir bizi...