William Blake / Dadının Şarkısı

Yeşillikte çocuk sesleri duyulduğunda

Ve gülüşler duyulduğunda tepede,

Huzur içindedir göğsümde kalbim

Ve geri kalan her şey sükûnet içinde

"Artık eve gelin çocuklarım, güneş batıyor,

Ve yükseliyor gecenin çiyleri;

Gelin gelin oyunu bırakın, ve rahat bırakın

Sabah gökte görünene kadar bizi."

"Hayır hayır oynayalım bırak da, gündüz daha

Ve uyuyamayız henüz;

Hem küçük kuşlar uçuyor gökte

Ve tepeler de koyunlarla dolu."

"Peki peki gidip oynayın ışık solana kadar

Ve sonra eve gelin yatmaya."

Küçükler sıçrayıp bağırır gülerdi,

Ve bütün tepeler yankılanırdı.

Çeviri: Selahattin Özpalabıyıklar

Margaret / Richard Brautigan

Bu sabah kapı vuruldu. Kapıya vurma şeklinden kim olduğunu anladım, köprüden gelişini de duymuştum.

Gıcırdayan tek tahtaya bastı. Her zaman ona basar. Bir türlü anlayamıyorum. Neden hep aynı tahtaya basıp durduğu üzerine epeyce düşündüm, nasıl oluyor da hiç ıskalamıyor, ve işte şimdi kapımın önünde duruyor, kapıyı çalıyor.

Kapıyı çaldığı gerçeğini kabullenmedim çünkü umurumda değildi. Onu görmek istemiyordum. Ne demeye orada olduğunu biliyordum ve umurumda değildi.

Sonunda kapıyı çalmayı kesti ve köprüden geri döndü ve tabi ki aynı tahtaya bastı: yıllar önce yapılmış, çivileri düzgün çakılmamış ve tamiri imkansız tahtaya. O gidince, tahta sessizleşti.

Ben o tahtaya basmadan köprüden yüzlerce kez geçebilirim ama Margaret her zaman o tahtaya basar.