Şiir / Cemil Yüksel

                                                            (Şiire ithaf edilmiştir.)

bir ressam kararmış incir tezgahlarında öpüşür

sırf senin gönlün olsun diye.

kirazları kullanır suya inmiş geyikleri de

ormanda yangın çıkartır üşümeni avlar

arzuyla taşınır temkinini soyunur

bir sabahlık gibi atar üstündeki her şeyi

gürül gürül avuçlarına sıkışmış kelimelerden

beyaz bir sayfayı grileştirir çabuk çabuk

birden bilmeden kullanır tüm eşyaları

senin ağzına dökülür yan yana şelalerle

bir kadın senin aynanda kendini giyinir

durmadan giyinir saçlarını

süsler alyanslar şımartan kolyeler

hepsi senin müziğinin harflerinde

nem ve sıcaklık korkusuzca

doygun bir ağızla besliyorlar seni

kuyular kadın yüzleri burun delikleri

derinliğin sarhoş meraksız tepsisinden

kesilmeden cevapsız bir varoluşla

seni ortaya çıkartmak için köklerinden

kan yürüyor orda

tam orda durulmayan bir sağnak

kalbi kasıp savuran dudaklarını çizen vadi

bir niyet bulmuş gibi sözcüklerinden

memelerine inen o kavis birden

ağzına dayanır acıkmış bir tanışmanın

çatlayan ses telleri seni çağırır

yenmiş kurabiyeler gibi

zamanın ağzında paramparça

uzaktan ta uzaktan

bu dünyada bir yerin var senin

ne çok el sabahtan akşama kadar seni yapar

salgı bezleri, çekiç ve kalkerler

enerjinin görkemli gidip gelmeleri

çamura sevgi duyan çocuk elleri

keyifle bir acının az önce bırakıldığı yerden

rüzgar azıcık esse senin denizlerinin kokusu

senin gözlerindir dolar açlığın çökeltisine

hadi kapan bir gövdeden -varsın şair desinler-

denizaltı gibi diplere

sulardan büyür sular gibisindir öyle

bir dize midir seni kuran şimdi

bir dize midir sana kurulan

bir dize midir senden kurtulan.