Horozdan Korkan Oğlan / Metin Eloğlu

Kapı çalındığında ben belki uyumuşum
Belki azıcık bahçe dikiyorum bir saksıya
Şimdi yaz bahar ayı, kim kime kanıksıya
Evet, evliyim bir çocukluyum

Hayınlığı debreşti miydi bu kedinin
Çolak bir pençe içimi tırmalıyor
Elimi cebime sokuyorum, batıyor
Ucu, paslı bir iğnenin

Kardeşim, tavanda bile o sinsi ayakları
Hırsızlama bir duyarlık soluğumu kesen
Gök bile kuşladı ama hanimiş sen
Yoldukça üredi şeytan tırnakları

Hani İstanbul´u bu evin, hani zurnabalığı
Üç pencere ölüsünde bir daracık Üsküdar
O babacan acıkmıya varıyorum daradar
Sofrada bir tutam çamurlu hindibalığı

Saframı kabartan birşey var kapı zilinde
Tam o kez yumurtluyor gözümün sinekleri
Hele o ham salılar, o haziran kökleri
Büyümüş gibi kendi dizidibinde

Ömründe hiç insan görmedi mi ne
Nedir o kuyulara iğliği, damlara tırmanığı
Kanamış ibiğinden oğlanların ürktüğü
Horozlar eşiniyor zincirleme

Merdivene çömel de bak, cumbaya uzan
Gün battı çivileme
Sen açarsın kapıyı, daha gelmedi dersin
Yalan mı, her ikindi uğramam eve

Kolonya’ya Selam-Sabah / Metin Eloğlu

Beni çağırıyorlar mı?

Kum mu ekiyorlar şimdi yulaf çavdar yerine

En uç fışkınlarda kemirgen karınca yumurtaları 

Özlem kabarıyor derine daha derine

Hafakanlar basmış gecenin günortaları

Buz gibi suda elim haşlanıveriyor

Sanki herkes akıllı da bir ben deli

Kıskıs gülüyorum ya da ağlayasım geliyor

Şu yokça şu dayanıksız merdivenden ineli

Köz küllenirken neler sezer acaba

Bihız yaşanmışlığı mı? eh, o da bir yorum

Baba oldum iki kez, evet, basbayağ baba

Hayret, gençliğime hâlâ doyamıyorum

bir de avucumu açıyorum binlerce camkırığı

Hangi tırnağımı sökeyim öncelikle ben olmak için

Batan batana, sallar güller ve en sevdiklerim

İkisi var ya, onlarsız ben bir Kolonya ısırığı

Tanrı tanrının işte insan insanın kulu

Bu kılpayı ayrıma bilmem ki toplum ne der

Nereleri tıktık’lasam kepazelik düğünü

Ve avurdumda ne emilir ne tükürülür bir şeker

Boşuna, beni çağırıyorlar.


Görsel:http://www.cristianacerretti.it/

A / Metin Eloğlu

                                                             Edip Cansever’e

Şu yabanıl hergeleler var ya;

— hergele, yabanıl at anlamındadır zaten —

Diyeceğim, dündüyse bir güzelim taya bindim;

Ne koşum, ne gem, dizgin, yular, üzengi, eğer de ne?

Hergele koşuntusunun kıtlığına kıran mı girdi; afallamaktır işim.

At nemize? diyeceksiniz;

At-mat değil ki söz konusu ettiğim, çağ şimdilerinde;

İnsanoğlu basbayağ.

Yumuşak G’yi — uyakça ola — ilk Dıranas değerlendirmişti;

O çoğumuzun pek sevdiği yapayalnız şiirinde.