Tercih / Cemil YÜKSEL

bu dünyada en güzel ben terk ederim

sövgüyü, kıskançlığı ve kötü konuşmayı
bakıldıkça alınıp koyulurum dip kenarlara
görünmezlik taşının üstüne işlenir gibi

her sabah kirlerden temizlenmiş elleri olur
omzuna değmek için hazırlanan sevincin
güneşi sırtlamış gelmiş sanki konuşmasıyla

bu dünyada en güzel ben terk ederim

boş hayalleri, tekrarı ve ölçüsüz yakınlığı
varmak için onun ayak uçlarına
bazen yerlerde sürünerek bazen dimdik bir gövdeyle
onu hatırlarım, durmadan hatırlarım
dolaşırken her yönden ona gidildiğini

bu dünyada en güzel ben terk ederim
lakırdıları, oyunları ve boş evleri
puşt bir kelimenin sırtıma dikişlendiği bir kapıdan
upuzun bir nehrin dağınık çizgilerini aşarak
en ışıltılı yüzünden açılmaya doğru terk ederim

ne var ne yoksa kendim sanılan her şeyi

terk etmenin de bir dönüş olduğunu şiirden öğrendim

ilk ayrılıktan bu yana sarmaşıklar gibi uzaklaşan

kavuşmak bizzat ayaklarını hissettiğin yerde işte 

durmadan köklerinden bağırıyor karanlığın

uzaklaşmak buluşmadır güneşin çağırdığı

bu dünyada en güzel ben terk ederim

oyalanmayı, durulacak yerde durmamayı

hareket geçilecek yerde ise ataleti

dolanıp gelmenin her türlü hülyasını terk ettim. 

buradayım. çay sıcak ve ateş hala yanıyor.