Hediye / Cemil Yüksel

bu dünyada en güzel ben terk edilirim

sessizliğe, yalnızlığa ve akşam üstlerine

dosdoğru ve birden

boşluğun unutulmuş genişliğine fırlatılırım

yüzümde kağıtlardan sıyrılmış bularak her tanımı

kaldırılıp yerden bırakılırım ağırlığı yoklanmış taşlar gibi

ne denizde sektirmek için

ne de bulanık camları düşürmek uğruna

ayrıntıları eskimiş anılar gibi

çocuk sesleriyle dolu parklarda unutulurum

kimsenin duymadığı bir sessizliği çalışırım

sabahtan akşama dağıtırım bu hediyeyi

bu dünyaya en güzel ben terk edilirim

yeşile rüzgara kökleri dışarı taşana doğru

güneşin ve toprağın elinde açan bir tomurcuğun

geceye doğru taşan köklerinden

kapanmaya bir yer bulurum hep engin.

kıvrılan yastığından düşer boynun 

bulutun sessizliği gibi bir şey bu

duruşundan duyulur sesin usul usul
söyledikçe buluşturur tüm sesleri parmak uçların  

bu dünü binlerce kez yaşadım

yüzüme yerleşmiş binlerce gözle seni durmadan tanıdım

bu yeryüzüne işte ona ne güzel terk edildim, bilemezsin

olmaya mayalanan sütlerin tazeliğiyle.