O Kendini Çağırınca / Cemil Yüksel

o kendini çağırınca

bahçenin yeşili seslenir ışıltılarla
boynuyla salınan çiçekler gibidir rüzgar

tam o vakit duvar dipleri
gölgesine saplamış parlaklıkla sarsılır.

huşu içinde yazılmış yazı ve

kabuklarını döken ağaç

okunması zor işaretler taşır
gecenin rengini emen saçlarına.

o kendini çağırınca

elma dilimi hatırlar, harf kelimeyi

yaprak ağacı, su dağı hatırlar

yüzüne doğrulmuş her ayna güneş gibi

damlatır mumu kenarından
tek başına sıcaklık kalır 
o kendini çağırınca

ne zaman göz göze gelinirse orada
dalınabilir uçsuz bir derinliğe 
sonsuz düşmek de yine gözlerden
sevgiden bir el tutmuş uzayı, 

işleye işleye çağırır köklerinden ormanı

binlerce kuşun sesi akşam üstüdür 

yamacı yankılanır kelimelerden

cennet milyon yılda durulmuş bir gök

deniz kendine bakıldığında hatırlar

güneşe doğru hangi iplerle çekildiğini

binlerce havalanmış doğan

bir resim için kurulmaz göğe

yırtıcı ve çeviktir açlık

uyan diye sarsar karanlığını

o kendini çağırınca.