Parmak İzi / Lev Tolstoy

    

     Tolstoy: Neyin doğru, neyin yanlış olduğunu takdir etmek insanların işi değil. İnsanlar daima yanıldılar ve yanılacaklar; hem her şeyden çok da, doğru olduğunu sandıkları şeyde.

Kavis / Cemil Yüksel

suyun kavisle döndüğü dolandığı sonra

parladığı bir karşılamam olurdu

sarhoş bir bar dolusu kalabalık gibi

kollarımın ağırlığı yönünde hizasız

sevinçler gibi -hey garson! derdim

şu saçları alır mısın boğacak beni kendiliğinden

kadınları gösterirdim kendinden habersiz o gürültüyü

mutfakları taşımış ellerin çizgilerini

sonra çocuklarına bakmış, okşamış ve

bitmeksizin sonrasız tekrarlanan günaydınlarını

sabah erken düzeltilmiş yastıklarla

uyanmanın bildik ve garipsi tutumunu

pencereleri açmanın yönelimiyle

gösteririm de tutar aynı kabullenişle usulca

suyunu değiştirir yenilerdim bir çiçeğin ülkesini

hey garson bırak şimdi bardakları

o her şeyi açıklamakta kullandığın kelimeyi

suda çözülmenin sırrı masalarda bırak onları

şu kirpikleri al uzanmış bütün elleri kesiyor

ve domatesleri kızarmış kırmızı biberleri

ve acısını bütün masaların boş durduğu sessizlikte

Uzakdoğulu bir göz yuvası taşımış kirpikler belli

tut onları lütfen sıkıştır parmaklarınla

-dilek tutar mısınız ! - tuttum bir vakit

salladım salladım meyvelerini gövdemin

erken bir bahar açısından gülüyordu unutulmaya

ben hem ne yapsam yeri sayılırdı sevinçlerin

yine doğrudan rüzgarları kollayan gölgemi oynatsam

sevinç armağanları, dağılacak düğme tekrardan

coşkun çocukların kahkahaları gibi sofrada

nedir anlaşılmaz olan kayboluşumuzda

aynayla kadınlar bakıyor gözlerimizden

ilelebet senfonisi sürekli yeniden tanışmanın

yeniden tanışmanın çok yönlü bakışması

merhaba demek için ağzıyla dudaklarıma değen

o kadın tanrının elinden kurulmuş çeyiz sandığıyla

her açıldığında temiz her kapandığında merakla tutulan

işte o kadın değdi değecek kirazlar tadında

ayak izlerinden temizleyip bir yeşilliği onaran ellerime

öpecek dudaklarıyla sertliğini konulmaz isteklerimin

o dokunuşla bulacak gibi etrafsızlığımı

görüntümü bulacak gibi o sahnede

ışıklar söndü, günaydın ! kadın sesi !

aksi şeytan içkiler sunuyor gizli gizli

ne yapsam ne etsem nasıl sorulmayışımdan.

hey garson beni kaldır bu masadan

ayakları unutulmuş bir kırkayak gibi yaratıldım

beni taşı buradan suları bırakılacak baraj kapaklarına

oradan akacağım o bekletilmişlikten

anlamını yitirecek yeni bir anlama.

İzafi Dergisi 2012 Nisan Mayıs Sayısında Yayınlanmıştır.

Görsel: Shinichi Maruyama