İdris'le Konuşma / Edip Cansever

-İdris, sen ne yapıyorsun kuşların yanında

-İdris’le konuşuyorum

Kuşları okuyorum içimde, ağacın kuşlarını

Yeni pişmiş çilek reçeli gibi kaynayan

Dalların üzerinde

Gemilere dadanan kuşları okuyorum bir de

Göklerde bir başına dolaşan

Görkemle

Büyük denizlerdeki yalnız kuşları

Ve okuyorum yıllardır bütün yalnızlıkları

Okuyorum da

Kuş olsun, insan olsun

Yalnızlık sevmesini bilmeyenlerin icadı

İşte

Suları fiyakayla göğüsleyen yelkovan kuşları

Geçiyorlar martıların peşi sıra

Ve küçük bir evin üst katı martı

Duvarlarından sümbüller akan

Sanki çok öpüşmelik kuşlar bunlar, çok sevişmelik

Ve seninle biz iyi ki

Sevmelerin ustasıyız, güzel şaşkınlıkların

Önce yüreklerimizi alıştırmışız buna, sonra kafalarımızı

Ki bu yüzden içimiz hiçbir zaman yoksul değil

Yoksul olmadı.

Bak

Bu kalın kalın ellerimi soruyordun, bu çürük çürük bakan gözleri­mi

Dokunuyor ellerim gördüğün gibi

Anlıyor dokunduğunu benden önce

Emiyor suyu gözlerimse

Emziriyor güneşi

Ve uçsuz bucaksız bir maviliği yaratıyor onlar

Her gün

Yaratacaklar elbette

Ve sözgelimi ben

Üstünde gökyüzünün

Kum taşıyan mavnalar gibiyim

Kimi zaman kavuniçi, kimi zaman Osmanlı yeşili

Sabahtan akşama seyrederim

Ve derim ki biz

Çok değerli bir yüzük taşının halkasında sıralanmışız

Ana sütü gibi bir aydınlık içinde

Yani şu yeryüzünü bir uçtan bir uca kuşatmışız

Dik tutarak gövdemizi

Umutla

Bazen de yıkılarak kendiliğimizden ya da bir kurşunla

Ve bu hızlı akışa yaşayıp ölmek deriz.

Yaşayıp ölmek, deriz, ne denir daha başka

Denir, çok şeyler denir, biliyorum

Geçecektir hayatımıza mutlaka

Çok inandığımız bir şeyin çocukluğu

Sonra gençliği, sonra oturmuşluğu

Sonra hayat hayat gibi olacaktır.

Bakma sen, kuşlar bir uçumluktur ne de olsa

Denizler bir fırtınalık görkemli

Bizse kendimizi insan olarak

Bir tohum gibi dikmişiz sonsuzluğa.

Görsel: Paulo Troilo

George Bernard Shaw / Osho

Gerçekten, yönetme arzusu karmaşadan kaynaklanır; insanlığın lideri olma arzusu kafanın karışık olmasından kaynaklanır. Başkalarını idare etmeye başladığında kendi keşmekeşini unutursun - bu bir çeşit kaçış, bir hiledir. Sen hastasın, ama eğer birisi hastaysa ve sen o insanın tedavisiyle meşgul olursan, kendi hastalığını unutursun.

George Bernard Shaw doktorunu arar ve “Çok kötüyüm, kalbimin yenik düşeceğini hissediyorum. Hemen gel!” der.

Doktor koşarak gelir. Ter içinde üç kat merdiven tırmanmak zorunda kalır, içeri girer ve hiçbir şey söylemeden bir koltuğa yığılır ve gözlerini kapatır. Bernard Shaw yatağından fırlar ve “Ne oldu?” diye sorar.

“Hiçbir şey söyleme. Galiba ölüyorum. Kalp krizi” der doktor.

Bernard Shaw ona yardım etmeye başlar; bir fincan çay, bir aspirin getirir; elinden geleni yapar. Doktor yarım saat içinde kendine gelir. “Şimdi gitmem lazım, bana ücretimi ver” der.

“Bu gerçekten inanılmaz. Senin bana para vermen lazım! Yarım saattir senin için koşuşturuyorum ve sen benim neyim olduğunu bile sormadın” der Shaw.

“Seni iyileştirdim. Bu bir tedavidir ve sen bana para ödemek zorundasın” der doktor.

Başka birisinin hastalığıyla meşgul olduğunda kendi hasta­lığını unutursun; bu yüzden bir sürü lider, bir sürü guru, bir sürü efendi var. Sana bir meşguliyet sağlıyor. Başka insanlarla meşgul oluyorsan, insanlara hizmet ediyorsan, başkalarına yardım eden bir sosyal hizmet görevlisiysen kendi karmaşanı, kendi telaşını unutacaksın - çok meşgulsün.

Psikiyatrlar asla delirmez - buna karşı bağışık oldukların­dan değil, başka insanların deliliğini tedavi etmekle o kadar meşguldürler ki kendileri de delirebileceklerini tamamen unuturlar.

Sayısız sosyal hizmet görevlisi, lider, politikacı ve guru tanıdım; sırf başkalarıyla ilgilendikleri için sağlıklı kalıyorlar.

Fakat başkalarını yönettiğinde, başkalarına hükmettiğinde, kendi karışıklığın yüzünden onların hayatında da karmaşa yaratacaksın. Bu senin için bir tedavi olabilir, senin için iyi bir kaçış olabilir, ama hastalığın yayılmasına neden olur.

Görsel:Gilbert Garcin

Durum Belirteci / Cemil Yüksel

öfken insanoğlu

uzakdoğu’dan ısmarlanmış kılıçlar gibi kesiyor

elmaları kırmızı elmaları düş kurmaları

bir yer buluyor mezbaha, kütükler, askılar

cam gibi yerle bir gürültüler

korkular eline ne geçirirse

anlamaları boğuyor sevmesiz küçük sularda

ey korku, meraklısın, cennete, cehenneme de

hata, bir bahanedir, bakmaksızın kaçmalara

öyle buyrulmuş tanrı oyunları

hazırsın, kesmeye güzelliğin ellerini

ve koparıp atmaya birden her türlü yakınlığı

tam önüne hırlayan bir açlığın

                                                                                      

parçalanmadaki haz ne güzel hatırlatıyor

yoksunluğu, böyle iniyor sana güzellikler işte

diş geçirmeyle, acı duymayla, kanla

bunlarsız nasıl hissedemiyorsun söyle

bunlarsız duyamıyorsun bahçeyi

yenmek ve yenilmek beceriksizlerin acısı

binlerce köpeği sal barınaklarından

yitir o uğultuyla havlamasını egonun

binlerce ağacı bırak artık çevrelemekten

zabit, kâtip, cümle yer göstericiden

dilenmekten koy ver her türlü ilgiyi

dünya, evler, insan, önce boşlukla dolar

eşyalar, hepsi bir bir görmezden gelmek için

seni seviyorum insanoğlu

öfken salıncaktan düşmüş kardeşimdir.

 Resim:Paulo Troilo

Margaret / Richard Brautigan

Bu sabah kapı vuruldu. Kapıya vurma şeklinden kim olduğunu anladım, köprüden gelişini de duymuştum.

Gıcırdayan tek tahtaya bastı. Her zaman ona basar. Bir türlü anlayamıyorum. Neden hep aynı tahtaya basıp durduğu üzerine epeyce düşündüm, nasıl oluyor da hiç ıskalamıyor, ve işte şimdi kapımın önünde duruyor, kapıyı çalıyor.

Kapıyı çaldığı gerçeğini kabullenmedim çünkü umurumda değildi. Onu görmek istemiyordum. Ne demeye orada olduğunu biliyordum ve umurumda değildi.

Sonunda kapıyı çalmayı kesti ve köprüden geri döndü ve tabi ki aynı tahtaya bastı: yıllar önce yapılmış, çivileri düzgün çakılmamış ve tamiri imkansız tahtaya. O gidince, tahta sessizleşti.

Ben o tahtaya basmadan köprüden yüzlerce kez geçebilirim ama Margaret her zaman o tahtaya basar.

İlkbahar, Yaz, Sonbahar, Kış... ve İlkbahar / Kim Ki Duk

artık iyileştiğine göre,

buradan gidebilirsin.

Hayır Usta! Gidemez!

Sahiplenme tutkun uyandı yalnızca.

Ve bu da öldürme isteğini uyandırır.

...........

(Gazete Haberi) ERKEK, 30 YAŞINDA

KARISINI ÖLDÜRDÜKTEN SONRA KAÇTI

Kocaman olmuşsun!

İçeri gel!

Eee? Mutlu bir hayat yaşadın mı

bugüne kadar?

Yaşadıklarınla ilgili ilginç

bir şeyler anlat.

Erkeklerin dünyası sana

acı vermeye başladı, değil mi?

Beni rahat bırak Usta.

Acı çektiğimi görmüyor musunuz?

Acı çekmene sebep olan ne?

Tek günahım sevmekti.

Bunun haricinde hiç bir şey istemedim.

Yani?

Başka bir adamla kaçtı.

Ah, şu mesele.

Başka ne olabilir ki?

Yalnızca beni sevdiğini söylemişti.

- Ya sonra?

- Buna daha fazla katlanamadım.

Erkeklerin dünyasının nasıl

olduğunu daha önceden bilmiyor muydun?

Bazen hoşlandığımız şeyleri

oluruna bırakmamız gerekir.

Sen ne beğenirsen

diğerleri de onu beğenir.

Peki ama bunu nasıl yapabilir?

Orospu!

- Bu senin için çok mu dayanılmaz?

- Evet!

Usta!

Usta!

Aptal çocuk!

Başkasını çok kolay öldürmene rağmen,

kendi canına kolay kıyamazsın.

Bu insanların hepsinin adını kazı buraya.

Her birini kazırken,

kalbinden öfkeyi çıkar at.

Beddua / Cemil Yüksel

kırk gün kırk geceyle

kırıl umutsuzluk,

kırıl be güzelliklerden.

kırkında yaşlanmaz bir adamla

görgüsü şaşmış her saniye

ağza dayanmış öpüşme tadında.

dolanacak her şey kollarına türlü türlü.

lanet ve öfke içinde,

denizden kurtarılmış sular

gövdende açacak tüm kileri

ah ilacı, iç onu dikkatle

iz süren her aşk

düşecek üstüne

çok değil...

birazcık iç pekmezleri, yetmez mi’leri

azcık yenmiş her şeyi biraz daha

eğ kıvır ey sevinç

yetmez sesin ulaşmaya

dur orada ince köprülerde

uçuş sırası yok

kanatlarına alıştır

uçmadan

çırp çırp.

belim kuşlar için en güzel yuva.

Görsel:Paulo Troilo