Yoksul / Cemil Yüksel

ne zaman usulca bir şarkıya başlasan

sadece kendine söylenmiş kısık bir sesle

en çok ekmeğe aç bir sofra gibidir yüzün

annenin uykusunda bulduğu ninni

pamuğa, boyun atkılarına, durmaksızın yıkanmaya

taşınmış beyaza dolmuştur günlerce

yanaklarına açmış çiçek sapları gibi gömülmüştür gülmek

ne zaman konuşsan kurtarmak için tüm gürültüleri

bilirim güneşe döndüğünü

tarçın dökülmüş çıkmayan bir gün üstünden

oluşur kuşların gökteki en güzel matematiği

karga en güzel seslidir renklerden

yok artık göğü aralayan itiş kakışları

koklaması bile yetebilir şimdi

bir rüzgarın arkadan iteleye iteleye

her yerine kum gibi doldurduğu karanlığı

bulamadın diyelim,

bulamamak ne büyük yeryüzü

sütten kesilmiş gibi kesil sözcükten.

sulardan gelmiş acına doğru eğilmekse eğil

dökülmüş, devrilmiş ne varsa 
boş yere durmamıştır inat etmesi

ne zaman usulca bir şarkıya başlasan

sözcükleri kısık bir anne 
öpmeye öpmeye
öper kendini ellerinden.

Görsel: Clothed Woman Reclining -Egon Schiele

-Mayıs 2012-

İzafi Dergisinin 7. sayısında yayınlamıştır.