kumdan kaleler gibiyim hüznü sıkıştırılmış
düşmeğe meğilli donuna kadar ıslatılmış
başına ne gelirse ya bir çocuk oyunundan
ya da rüzgarla huylanan bir dalganın
kıyıya çıkma hayallerinden
belki de yolunu kaybetmiş bir yengecin
surlarımın ortasına gömülen yalancı denize
sinsice sığınmasıyla, aldanışından
yeniden kurulmam için
ıslaklığımla kandırırım çocukları
bir başka mevsime taşınamaz bilirsiniz
yazla doluşan sevincim
üç mevsim kaldıramam ayrılığı
karışırım kendime
sonrası meçhul bir yığıntı
kumdan kaleler gibiyim yoramam fırtınaları
dertle yayılmış ömrüm
çöplüğümde horozlanan denize karşı
bi günlük güçsüz kollarımla dikilmeye gör
bütün karayı isyanda sanır mavi
bilmez çalkanlandığı yerin dünya olduğunu
boşyere vurma başını çığlıklara taşlara
taşıramazsın kendini dünyadan
kumdan kaleler gibiyim paldır küldür sarsılan
yükseklik korkum beni çıldırtır
tasasız yaşamak harcım değil
her şiir bir bulut gibi
beni bir yağmur bile çözebilir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder