Öğreti / Cemil Yüksel

bizi kırdılar baltalar keskiler zulümlerle

sofrada elin tersiyle itilmiş bardaklar gibi

bir beyaz bulutun seyrini izlerken

engin gökyüzünde kaç yaz ortasında

bükülmüş bileklerimizde yok ettiler uyanıp gerinmeyi

kömürlükte kullanımı hor görülen eşyalar

gibi bir eskimeyi büyüdü uğuldayarak

şehrin bacalarındaki kurumlar

taç yapraklarıyla, nişan taşlarıyla kırdılar bizi

şimdi güzellik eşyası halinde boynunda zincirler

oynuyorsun çıplaklığını örten bileklerinde

bileklerinde gemi halatı mavi boncuklu

olgun bir kadındın saçlarınla başlardın

denizi görünce öpüşmek aklına düşerdi

dümdüz akardı saçların bir adam elleriyle yapardı bunu

ellerimiz ısınmaya bir yer bulduğunda

onları da kırdılar sürekli bir çekiniklikte

topladılar en güzel şarkılarımızı sesimizden

durmadan çarpan kalp atımlarını aldılar sofralarına

büyüyen çatal bıçak sesleri kalın ağır tabaklar

doğulu bir tat gibi yayıldık ağzına tarihin

parmak uçlarında biçimsiz etlerin şiştiği

göğüs kafesinin kanatları çizdiği boşlukta

bir şeyler dediği binlerce kez dediğinin unutulduğu

bahçede baltasını kaldırıp omzuyla gücünü denediği

su içmeye çömelmiş ağzımızı eğerken avuçlarımıza

ince dalları sebepsiz sıkıntılarla eğip büken

sonra kavrayıp kırmaları gibi ne vakit buldularsa

sabahlarda öğlelerde akşamlarda bizi kırdılar

bir yazı gibi geri silindi her şey

kırılırız , kırılırız daha, kırılırız da un ufak

eski bir alışkanlıkla kullanırız boynumuzu

incirler gibi bastırılınca göğsümüze.

çeliğin hissiz tutumu ile konuşan kusurlar gibi

soyunurum seni elma ağaçlarında söylenerek

seni soyunurum kulaklarım kızarıncaya kadar

birçok elin kavrayarak tutmasıyla kurtarırım seni

bir mermer sesi kalkıyor sözcüklerden

boşluğa bırakılmış parlak tok ve şaşırtıcı

düşüyor eteklerine İtalyan bir yontucunun

gene iyi mi sonuna kadar açılıyor beyaz.