Su ve Ateş / Cemil Yüksel

                                                      
  I
  "küçük kurbağa küçük kurbağa

    kuyruğun nerede

    kuyruğum yok kuyruğum yok

    yüzerim derede"

yalnızız be Katrin,

doğmuş çocuğumuzdan fazla,

doğmamışından daha koyu.

ellerim nerene dokunsa senin, bu dünya

ağacından suyuna, bulutundan park direklerine

kaşıklardan ve oyuncak pinokyodan bile

yığıyor üstümüze, pinpon toplarından zıplayarak

koca bir gökyüzünü, denizleri boşaltıyor aynen öyle

hatırlatmak için sudaki büyük geçmişi

her şey incelikle daldırıyor keskinliğini

olmanın yani durmadan küçük bir kafeste

dolaşan serçenin uyuşuk kanatları gibi

insan soyundan gösterilmenin yarasında

bekledin sende aksak bir atın sonunu

bekledin ölümünü tam görünmeyen içinin

dibin ağır harfleri yükseldi yine

birden ve hep birlikte çıkardılar seni öykünden

bir biçim icadı durmadan ruh çizgilerine

aranır bir terzi oldun çıktın en sonunda Katrin

bir bıçağı tutuşundaki hünerle mi

-makasta konuşan iki bıçaktı ya hani -

kumaşın tiz çığlıkları mı doldurmuştu bu ilgiyi

açık bir kapısı vardı yalnızlığının işte

korkmazdın asılı bulunurdu oracıkta her şey

kalın etlerinden asılı düşmemeye

hüzünler avunmak için duruyor sevinçler de

biraz deniz havası biraz da yere düşmeye istekli

yağmuru birikmiş kara bir bulut duruyor

kendiyle boyuna yarışan sarmaşık o da

bir sergi haline getirilmiş her şeyin kokusu

kim çektiyse kaçardı korka korka
vuruldu vurulacak aksak bir atın sonunu

bir bıçak tekrarlıyor durduğu yerleri

kesiyle sapla bırakılmış tezgahlarda

üst üste sıyrılıyor gövdesi kanla 
yan yana ayrılık ve şiddet kelimeleri

rüzgar ateşi üflüyor ve sabah en çok kırların sabahı

karanlığı gündüz gündüz kuşanıyor hava
bir sezgi tekrarlıyor adını hiç olmamışlığından

hani nerdeyse dörtnala gidip değecek göğüne

kopmuş bir arp teli ve bir söylenti halinde 
anılacaksın durmadan hani nerdeyse 
sessizliği bozan o meydana gelmelerden
gösterecekler fenalık işaretlerini 

II

-Marcel

-Hoşgeldin!

Bir marangoz üflemesinden yeni talaşlara,

unutulmuş bir zaman var mıdır ağaç olmuşluktan

bir isimle kendin aranda

ya hep birlikte söylenmiş unutulmuş bir şarkı 

öpücükle kalkmaya bekleyen bu hayatta

bir merak ellerini ceplerinden çıkarmış bile olsa

var mıdır koca koca gözlerini açmışlığı

hayretler maksatlar kınalar yakmadan

vardır durduğu yerle fırlatılmış kravat
fiyonklar süslü kol düğmeleri sutyenler
göz ucuyla bakan koltuk altları,
ev içleri, ev kuşkusu, dar resimler
kendi gürültüsüne bağıran bir ayaklanma
yalnızlığından sıyrılmış uzaklık vardır
en güçlü en köklü kenarlarıyla yine bağıran
avcumda koparılmış gül bulmuş da içine
doğru yayılarak işliyor görünmezliğin şeklini
    ben ne yaptıysam az az anlıyorum 
    yüzümde ne buldularsa vardır 
    dinozorları bekleyen o küçücük sonda

Marcel dedi sevmeye alıştırıyorum kendimi

uzamış bir boy daha gibi yeni boynuma
görmek için o el sallamasını bir kalabalıktan
kirazların çekirdeklerini ayıklayan dil hareketlerine

alıştırıyorum sevmeye ölümlülüğü

elimin gitmesi gibi savruk yönlerine

çekinip istememek gibi her türlü benzerliği

alıştırıyorum işte yeni bir dilde çağrılmamı
ağzın sözcükle öpüyor yeni görünüşü
tek başına çok konuştuğumuz o göz hizasında

tanıdığımı söylüyorum durup durup kendime 
tanıdığımı

uzanmış iki sözcük dudak dudağa

birbirlerine çengellerini bırakır gibi

evet? evet? 

-Hoşgeldin